Амазонкі ў белых халатах. Карэліцкі ўрач Сяргей Пляскач разважае пра асаблівасці працы ў жаночым калектыве
? Каб трапіць у царства жанчын, не абавязкова шукаць краіну амазонак. У Карэлічах дастаткова зазірнуць у аддзяленне анестэзіялогіі і рэанімацыі цэнтральнай раённай бальніцы. Як жывецца і працуецца ў абсалютна жаночым калектыве, даведаемся са шчырай размовы з яго кіраўніком, урачом анестэзіёлагам-рэаніматолагам Сяргеем Міхайлавічам ПЛЕСКАЧОМ.
Алена Швайкоўская, Наталія Казарэз, Сяргей Пляскач
? – Ваша жаночае каралеўства – гэта рай на зямлі альбо выпрабаванне?
– Склад нашага калектыву – унікальны выпадак не тое што для вобласці, а, напэўна, і для рэспублікі. І многія калегі-мужчыны не аднойчы казалі, як мне пашанцавала працаваць у такім кветніку. І справа тут не толькі ў знешняй прыгажосці нашых супрацоўніц, але і ў іх унутраным харастве.
Пачнем з медсясцёр. Яны – універсалы ў прафесіі. Паназірайце за тым, як іх успрымаюць пацыенты. Медсястра для хворага як маці, якая словам і справай клапоціцца аб чалавеку ў няпростай жыццёвай сітуацыі. Колькі разоў я быў сведкам сітуацыі, як настрой пацыента мяняўся ў лепшы бок дзякуючы гэтым самаадданым жанчынам.
А мае калегі – жанчыны-ўрачы? Цяжка апісаць аб’ём той адказнасці, якая ляжыць на іх. І яны вытрымліваюць усе цяжкасці! Увогуле гэта тэндэнцыя апошняга часу, што ў экстрэмальную медыцыну, якую звычайна выбіралі мужчыны, пайшлі спадарыні. Прычым у самыя кароткія тэрміны жанчыны тут заваявалі аўтарытэт. Прафесіяналізм, увага да дэталяў у іх паспяхова спалучаюцца з прыроднай мяккасцю, спагадлівасцю і чуласцю да іншых людзей. Мужчына-ўрач часам дзейнічае даволі жорсткім словам, а яго калега-жанчына ідзе дыпламатычным шляхам, абыходзіць вострыя вуглы. Пры гэтым яна смела крочыць на перадавую нашай прафесіі. Вось глядзіш на такую спадарыню: здаецца, яшчэ зусім дзяўчо, толькі пасля інтэрнатуры, а ў працы нічога не баіцца, ідзе да канца. Гэта выклікае вялікую павагу. Я ўжо столькі год у прафесіі, але не перастаю вучыцца новаму ў такіх людзей, з характарам, талентам і любоўю да справы.
? – Але жанчына ўсё роўна застаецца найперш жанчынай. Яе стыхія – эмоцыі. Як спраўляецеся на працы з гэтым бокам жаночай прыроды?
– Усё проста. Як кіраўнік аддзялення я павінен ведаць не толькі пра прафесіянальныя пытанні калег, але і валодаць інфармацыяй, як і чым жывуць супрацоўніцы, што іх непакоіць. Мая задача наладзіць кантакт з чалавекам і пагаварыць па душах. Бо на жанчынах ляжыць шмат абавязкаў. Цяжкая праца, якая патрабуе максімум сілаў, а яшчэ хатнія клопаты, сям’я. Мужчына можа дазволіць больш часу прысвяціць прафесіі, бо яго тыл прыкрые жонка. А вось жанчына павінна ўсё паспяваць сама. Я пра гэта заўжды памятаю, калі часам сутыкаюся з эмоцыямі супрацоўніц. Галоўнае ў такой сітуацыі пазбягаць катэгарычнасці, дзейнічаць асцярожна і з пашанай да жанчыны. Тым больш, у нас падабралася сапраўдная каманда, склалася ўтульная і плённая атмасфера, своеасаблівая “другая сям’я”.
? – А як вы адносіцеся да кіраўнікоў-жанчын?
– Зыходзячы са свайго шматгадовага вопыту, адказ адзін – вельмі добра. Мяне ў жанчынах-кіраўніках уражвае тое, як тонка і асцярожна яны ўмеюць даносіць інфармацыю. Той самы момант, калі табе даюць загад, але ты яго ўспрымаеш як просьбу ці пажаданне на будучае. Клопатаў у бальніцы шмат, здараюцца форс-мажоры, столькі людзей за дзень праходзіць. Жыццё ў нашай прафесіі і так не цукар, а на пасадзе кіраўніка – тым больш. І ў такой віхуры падзей важна, каб кіраўнік захоўваў спакой і без рэзкіх слоў прымаў правільныя рашэнні. У жанчын гэта выдатна атрымоўваецца.
? – Пацыентаў вы падраздзяляеце на жанчын і мужчын?
– Хутчэй не, бо ў наша аддзяленне людзі трапляюць у самыя складаныя моманты жыцця. Няпроста ўсім – і мужчынам, і жанчынам. Кожны з іх праходзіць праз суровы этап лёсу. Але пацыенткі і тут здольныя здзівіць. Бо яны нават у самай стрэсавай, патавай сітуацыі валодаюць надзвычайнай здольнасцю: заставацца жанчынамі, чароўнымі, абаяльнымі, натхняючымі.
? – А што пажадаеце мілым спадарыням у святочныя вясновыя дні?
– Па-першае, віншую з 8 Сакавіка самых блізкіх жанчын – жонку, дочку, матулю і цешчу. Самыя сардэчныя пажаданні накіроўваю сваім калегам, палымяныя словы падтрымкі – пацыенткам. Хай здароўе не падводзіць, у сям’і будуць лад, дабрабыт і любоў. Кожная з вас заслугоўвае неверагоднага шчасця!
Марына КАЗЛОВІЧ
Фота аўтара
