От профкома до раскопок. Чем живут вчерашние «стобальники» Кореличчины? История Натальи Третьякевич

Яшчэ ўчора яны не спалі па начах, на памяць завучвалі розныя даты і тэрміны, хваляваліся і перажывалі. Сёння ж яны – сапраўдныя студэнты, чые імёны назаўжды ўпісаны ў гісторыю карэліцкіх выдатнікаў, якія ў свой час набралі вышэйшы бал на цэнтралізаваным тэсціраванні. Дзе вучацца, як адпачываюць і аб чым мараць учарашнія выпускнікі нашага краю? Сёння мы даведаемся пра гэта ў Наталлі Траццякевіч – дзяўчыны, якая два гады таму сваёй “сотняй” па гісторыі ўразіла не толькі бацькоў, але, у першую чаргу, і самую сябе.

? – Два гады назад ты ўпершыню здавала ЦТ. Прыгадай, калі ласка, як праходзіла падрыхтоўка?

– Насамрэч, гэта было так даўно, што многія рэчы я ўжо не памятаю… Памятаю толькі, як некалькі дзён на тыдзень садзілася і вучыла гісторыю Беларусі, якой надавала тады больш за ўсё ўвагі. Вельмі перажывала, калі на этапах рэпетыцыйнага тэсціравання бачыла не тыя балы, якія хацела б. Але я мэтанакіравана ішла да пастаўленай задачы, і ў рэшце рэшт усё атрымалася.

? – Ты – студэнтка галоўнай ВНУ краіны. Раскажы пра выбар універсітэта і пра тое, як вырашыла стаць гісторыкам?

– Шчыра кажучы, спачатку я хацела паступаць у Гродна на спецыяльнасць “Інфармацыя і камунікацыя”. Памятаю, як у час, калі большасць аднакласнікаў збіралася ў сталіцу, я запэўнівала іх ў тым, што лепш за Гродна няма нічога, але лёс склаўся так, што бачымся мы якраз у Мінску (усміхаецца). А калі сур’ёзна, то пасля таго, як мы з сястрой убачылі прыгожыя сто балаў на экране камп’ютара, да мяне прыйшла думка: а чаму б і не? Бацькі мой выбар падтрымалі, і мы хуценька сабраліся і паехалі падаваць дакументы. Па заканчэнні двух курсаў магу ўпэўнена сказаць, што з выбарам я не памылілася.

? – Як прайшоў твой першы семестр і першыя паўгода ў другім горадзе?

– Вядома, спачатку было цяжка: вялікі горад, незнаёмыя людзі, доўгія лекцыі і шмат-шмат гістарычных дысцыплін… Калі ў школе прадметы чаргаваліся, то ва ўніверсітэце была толькі адна гісторыя, якой часам станавілася зашмат. Першая сесія выклікала не столькі цяжкасцей, колькі хвалявання, але да пераздач, на шчасце, справа не дайшла. Дарэчы, на першым курсе мне далі пакой у інэрнаце, дзякуючы чаму я навучылася… прыслухоўвацца да іншых. Паколькі ўсе людзі розныя, і ў ва ўсіх свае звычкі і прынцыпы, уменне ісці на кампрамісы стала для мяне яшчэ адным значным плюсам.

? – Наташа, чым, акрамя вучобы, напоўнена тваё студэнцкае жыццё?

– Сёлета я прымала ўдзел у ІІ Еўрапейскіх гульнях. Ну як прымала – працавала валанцёрам (смяецца). Не скажу, што было лёгка, але было цікава. Сяброўская атмасфера, якая там панавала, здаецца, запомніцца мне на ўсё жыццё. Яшчэ дадам, што з першага курса я ўваходжу ў склад прафкама, дзе разам з рабятамі мы займаемся арганізацыйнай дзейнасцю. У сябе на гістарычным факультэце мы рыхтуем сцэнарыі да Дня маці, Дня настаўніка, Новага года… Акрамя гэтага, вырашаем пытанні прадастаўлення інтэрната, матэрыяльнай дапамогі і іншага. Ці падабаецца мне гэта? Безумоўна. Ведаеце, вельмі прыемна адчуваць, што твая справа камусьці патрэбная… Гэта здорава.

? – Быць студэнткай гістфака і не ездзіць на практыку ў рэгіёны, здаецца, рэч немагчымая. Ці была ты дзе-небудзь?

– Пасля першага курса ў нас звычайна або этналагічная практыка, дзе студэнты едуць у невялікую вёску і збіраюць старадаўнія легенды, паданні, песні і казкі, або археалагічная, куды накіравалася я. На працягу трох тыдняў мы займаліся раскопкамі ў Валожынскім раёне, дзе кожны дзень трэба было прачынацца ў сем гадзін і ісці чатыры кіламетры ўгору… Як і заўсёды, спачатку было цяжка, але потым мы ўцягнуліся і нават атрымлівалі ад гэтага асалоду. Да таго ж не абходзілася без традыцыйных спеваў ля кастра, што таксама паслужыць добрым успамінам аб гэтым часе.

? – Кім ты бачыш сябе праз дзесяць гадоў?

– У першую чаргу, шчаслівым чалавекам. У гэта паняцце асабліва я ўключаю працу, якая будзе даваць, акрамя заробку, яшчэ нешта. Выдатна было б працаваць у Нацыянальным мастацкім музеі, дзе знаходзіцца адна з лепшых калекцый рускага жывапісу. Я, дарэчы, вельмі люблю Івана Айвазоўскага, які разам са мной раздзяляе неверагодную любоў да мора… А калі крыху памарыць, то шчаслівую Наталлю Траццякевіч вы з лёгкасцю маглі б назіраць у Луўры ці ў Траццякоўцы (усміхаецца). Адным словам, час пакажа.

? На маю думку…

? Любімая кніга? – “Майстар і Маргарыта”.

? Любімы мастак? – Іван Айвазоўскі.

? Любімая фраза? – “Трэба ўсё рабіць добра. Дрэнна яно само атрымаецца”.

? Любімая гістарычная персона? – Пётр І.

Вікторыя КАСЦЮК
Фота аўтара і Н. Траццякевіч