Ураджэнка Вялікай Слабады Галіна Смалянка: хіба гэта добра, калі пакутуюць дзеці?

У сацыяльных сетках прачытала чарговы артыкул пра шматдзетную сям’ю Бабакулыевых з Вялікай Слабады Карэліцкага раёна, які моцна ўстрывожыў мяне як маці і як ураджэнку гэтай вёскі. Прыкра і балюча: чаму так адбываецца?

Я нарадзілася і вырасла ў Вялікай Слабадзе. Пасля заканчэння школы выбрала любімую справу і звязала свой лёс з Карэліччынай. Родная вёска і яе жыхары заўсёды былі і засталіся дарагімі майму сэрцу. І сёння цаню кожную сустрэчу з вяскоўцамі і зусім неабыякава адношуся да таго, што адбываецца ў родных мясцінах.

Мае землякі заўжды любілі і ўмелі шчыра працаваць. Гэтаму вучылі і нас, сваіх дзяцей. Мы палолі буракі, капалі бульбу, рвалі лён, сушылі сена — дапамагалі старэйшым як маглі. Бацькі шмат працавалі на палях і фермах,  дома на агародзе, даглядалі асабістую гаспадарку. Ды за намі стараліся прыгледзець, апрануць і накарміць. І гэтым нам, дзецям, давалі ўрокі працавітасці, годнасці, любові.

Час прайшоў імкліва. Не паспелі азірнуцца, а ўжо многія і з нас пайшлі на заслужаны адпачынак, але да драбніц памятаем дзіцячыя і школьныя гады. Так, мы родам з вёскі — і гэтым ганарымся. На роднай зямлі мы пазналі цану працы, а першымі нашымі настаўнікамі былі бацькі. Хаця многія з іх не заканчвалі ўніверсітэтаў, але добра ведалі, што ПРАЦА робіць чалавека паважаным, шчаслівым, багатым.

Што магу сказаць пра сям’ю Бабакулыевых? Асабіста іх не ведаю, не сустракалася, яны пачалі жыць у вёсцы не так даўно. Гляджу на фотаздымак у сацыяльных сетках — і бачу шматдзетную сям’ю, у якой трое прыгожых дзяцей. Не верыцца, што ім прыходзіцца ўжо ў дзяцінстве цярпець  такія выпрабаванні. Так і хочацца спытаць у галавы сямейства, бацькі: «Ды хіба гэта добра, калі пакутуюць дзеці?» Яны ж павінны жыць у вялікай любові і добрым дастатку, нічым не быць абдзелены. Ды чаго варты «эксперыменты», якія працягваюцца доўгі час, калі яны нічога не даюць, у першую чаргу дзецям?

І яшчэ, што таксама немалаважна. У Вялікую Слабаду ў дадзеную сям’ю прыязджала шмат адказных асоб рознага рангу. А ці задумваўся Рустам Бабакулыеў, што падчас свайго візіту правяраючыя больш карысці прынеслі б на сваіх рабочых месцах ці ў іншых камандзіроўках. Магчыма, камусьці ў той час больш патрэбна была іх дапамога.

Сям’я — гэта вялікае шчасце, а дзеці — бясцэнны Божы дар. Не ўсім, на вялікі жаль, выпадае ў жыцці называцца маці і бацькам. Калі ж пашчасціла, то трэба ім даражыць — стаць для дзяцей надзейнай апорай і ахоўнікамі сямейнага ачага. У хаце павінны быць заўсёды ўтульна і цёпла. Няхай у ёй паселяцца Вера, Надзея, Любоў.

Паўтаруся: мы родам з вёскі. Што можа быць даражэй і лагодней для сэрца? Хочацца, каб нашы светлыя думкі і дарагія сэрцу ўспаміны ніхто і ніколі не змог азмрочыць. І хаця сёння вёскі не тыя, якімі былі трыццаць-сорак гадоў таму, але гэта не перашкаджае іх любіць тым, у каго адсюль карані. Ва ўсе часы чалавек быў кавалём свайго шчасця. Асабліва тады, калі ёсць дзеля каго жыць, ёсць дзе жыць, ёсць дзе працаваць. Хочацца, каб новы жыхар маёй роднай вёскі ў рэшце рэшт гэта зразумеў.

Галіна СМАЛЯНКА