В СПК «Маяк-Заполье» спешат завершить уборку хлеба

11.08.2021 396 Админ

Урочышча Гай, што месціцца за вёскай Дольная Рута, напоўнена гулам камбайнаў і водарам хлеба. Адразу пяць камбайнавых экіпажаў спяшаюцца закончыць уборку апошніх гектараў азімай пшаніцы і хутчэй пераехаць на суседняе поле. Хлебаробы з надзеяй углядаюцца ў пахмурнае неба: хоць бы не ўліў дождж, хоць бы надвор’е паспрыяла.

— У гэтым годзе ўраджайнасць у СВК “Маяк-Заполле” складае толькі 64,8 цэнтнера з гектара. Раней стабільна атрымлівалі по 75-80 цэнтнераў на круг, — расказвае памочнік упраўляючага ўчасткам № 2 Яўген Варановіч. — Прыкладна 500 гектараў азімых зерневых дрэнна перанеслі зіму, таму прыйшлося перасяваць. Цяпер, у разгар уборачнай, дажджы пайшлі. Вільготнасць зерня высокая — 22-24%. Але ўбіраем: калі, як не цяпер? Вядома, гэта дадатковыя выдаткі на сушку зерня. У добрае надвор’е пачынаем працаваць каля 10 раніцы, як добра падсохне поле. Сёння выйшлі, яшчэ і 9 не было, бо неба хмурыцца, месцамі ў раёне ўжо дажджыць.

Механізатар з 27-гадовым стажам Мікалай Багушэвіч гаворыць, што і на яго вяку ўсяго было: год на год не прыходзіўся, але галоўнае зараз — не страціць ні адной пагодлівай хвілінкі, хутчэй сабраць хлеб у засекі.

— У мяне гэта 25-я, можна сказаць, юбілейная ўборачная, — усміхаецца мужчына. — Люблю ўбіраць хлеб, адчуваю азарт. Адно шкада: надвор’е перашкаджае, даўно б зжалі.

Мікалай Іванавіч расказвае, што выйшаў з гэтых мясцін, сам паланаеўскі. Пасля арміі ўжо жанатым чалавекам прыехаў у родныя мясціны, пайшоў па слядах старэйшых братоў і стаў механізатарам. Сыны Мікалай і Аляксей, не ў прыклад моладзі, якая шукае лёгкага хлеба ў горадзе, засталіся на Карэліччыне. Старэйшы Мікалай — майстар па будаўніцтве ў СВК “Маяк-Заполле”, малодшы Аляксей толькі прыйшоў з арміі, плануе таксама застацца ў раёне.

Малады механізатар Яўген Лісоўскі дзявяты сезон заняты на жніве:

— Радасна ад таго, што прыносім краіне карысць, кормім беларусаў. Заробак у мяне добры, дом атрымаў ад сельгаскааператыва. Жонка Вольга таксама ў нашай гаспадарцы працуе вагаўшчыком, дачка ў пяты клас пойдзе. Жывём, працуем на зямлі бацькоў.

Вадзіцель Мікалай Друцька назірае, як у яго новенькі КАМАЗ шырокім залатым струменем сыплецца зерне.

— Машыну ў гаспадарцы купілі ў лютым і даверылі мне. Чаму мне? За добрую работу, — тлумачыць аграрый. — Машына, як і чалавек, любіць, каб да яе па-чалавечы ставіліся. Як кажуць у нас: машына любіць ласку, тэхагляд і змазку.

Развітаўшыся з работнікамі палёў, накіроўваемся на зернесушыльны комплекс, дзе працуюць рабяты са студатрада.

— Рабяты ў нас працуюць з 17 ліпеня, з першага дня жніва, — расказвае кладаўшчык Таццяна Гуцько. — Добрыя памочнікі: смецце і зерне старанна вымятаюць, падшуфлёўваюць. Школьнікі працуюць па 4 гадзіны, студэнты — па 6.

Навучэнка Навагрудскага гандлёва-эканамічнага каледжа Ганна Вайніла працуе ў “Маяку” другое лета запар. Гаворыць, што кожнаму трэба паспрабаваць дарослага хлеба, зведаць цану грошай.

Мікіта Гуцько, які ў гэтым годзе паступіў на першы курс Навагрудскага аграрнага каледжа, таксама ў студатрадзе не навічок:

— Патрэбны грошы, каб сабрацца да першага верасня. Так я крыху дапамагу бацькам. Вядома, працаваць не гуляць і раніцай хочацца пабольш паспаць, але дарослае жыццё не за гарамі, трэба прывыкаць.