Бывший учитель иностранных языков Мария Костюкевич из Кореличей рассказывает, как не скучать на пенсии
«Усе захапленні важныя»
Выхад на пенсію кожны з людзей залатога ўзросту ўспрымае па-свойму. Для адных — гэта доўгачаканы момант, калі можна ажыццявіць свае задумкі, для іншых — прадоўжыць служыць любімай справе, для трэціх — наведваць гурткі ў Цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва — кожны імкнецца займацца тым, што яму бліжэй да душы.
Чым жыве на заслужаным адпачынку Марыя Аляксандраўна Касцюкевіч з г.п. Карэлічы, пацікавілася журналіст раённай газеты «Полымя».
З біяграфіі
Нарадзілася ў вёсцы Забердава.
Закончыла Карэліцкую СШ і Інстытут замежных моў у г. Мінску.
Працавала ў Карэліцкім прафесійна-тэхнічным вучылішчы № 125 будаўнікоў выкладчыкам замежнай мовы.
З 2000 года на заслужаным адпачынку.
— Марыя Аляксандраўна, у жыцці чалавек праходзіць тры лесвіцы: дзяцінства, юнацтва, сталасць. Якая з іх Вам бліжэй да душы?
— У кожным перыядзе былі свае радасці і смутак, але радасцей больш. Дзяцінства для мяне — жыццё на прыродзе: сярод азёраў, палёў, лугоў і кветак. Юнацтва — гэта наш дружны клас і гады вучобы ў інстытуце. Сталасць — працяг жыцця, але ўжо з большымі магчымасцямі менавіта для сябе.
— Залаты ўзрост называюць узростам мудрасці і жыццёвага вопыту. А якое вызначэнне далі б Вы?
— Поўнасцю згодна з гэтым. За ўсё жыццё чалавек набіраецца ведаў і ўжо навучаны выкарыстоўваць іх у жыцці.
— Якому занятку на заслужаным адпачынку Вы аддаяце перавагу?
— У мяне іх вельмі шмат, і ўсе для мяне аднолькава важныя і цікавыя. Я вельмі люблю чытаць кнігі, але для іх у мяне, на жаль, не хапае часу. Цікаўлюся замежнымі мовамі. Вельмі важны занятак для мяне — штосьці тварыць рукамі. Люблю шыць, вязаць і асабліва вышываць, атрымліваю задавальненне ад выкананых работ.
— Што прывяло ў Цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва: жаданне пазнаць штосьці новае ці знайсці занятак па душы?
— Жаданне авалодаць камп’ютарнай граматнасцю, таму што гэтага патрабуе час. Акрамя гэтага, наведваю гурток «Літаратурная гасцёўня», бо люблю паэзію і часам на сустрэчах у Цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва і раённай бібліятэцы чытаю вершы.
— У Вас ёсць аднадумцы?
— Вядома. Гэта мае былыя калегі па рабоце і сябры, з кім магу пагаварыць, абмеркаваць, паспрачацца на розныя тэмы.
— Як адносіцеся да заняткаў фізкультурай і спортам?
— Вельмі станоўча, бо гэта здароўе. Уся мая фізкультура — гэта пешыя прагулкі на далёкія адлегласці з сяброўкай. Па дарозе мы гутарым на розныя тэмы.
— Пра што марыце?
— Каб усе былі здаровыя, і каб было мірнае неба над галавой — мір і спакой у краіне. А яшчэ хочацца, каб улеглася крыху пандэмія, бо я люблю падарожнічаць. Мару яшчэ пабываць у многіх замежных краінах і ў знакамітых мясцінах роднай Беларусі.
— Вашы пажаданні людзям залатога ўзросту: як усё-такі ўспрымаць восень жыцця?
— Не задумвацца над сваім узростам. Быць аптымістам па жыцці. Весці актыўны лад жыцця, але ўдзяляць увагу і свайму здароўю.
Галіна СМАЛЯНКА
Фота Іны ЛЕЙКІ
