Семья Крутько переехала из Тюмени в г.п. Мир 30 лет назад

У календары красавіцкіх святаў дваццаць тры  гады таму  з’явілася новая дата – 2 красавіка –  Дзень яднання народаў Беларусі і Расіі, якая сімвалізуе братэрскі саюз нашых народаў. Для грамадзян дзвюх краін гэта асаблівае свята, напоўненае  сваім асаблівым сэнсам.   Беларусь і Расія – адна вялікая і дружная сям’я, бо ў нас агульная гісторыя, звычаі і традыцыі, і людзі, чые лёсы непарыўна звязаны з дзюма дзяржавамі. У Карэліцкім раёне зарэгістравана 214 чалавек, якія пераехалі да нас з Расіі.

Ніна Аркадзьеўна і Уладзімір Іванавіч Круцько разам з  дзвюма дочкамі і сынам  прыехалі ў Беларусь з Цюмені ў 1993 годзе. І вось ужо на працягу трыццаці гадоў шчыруюць на карэліцкай зямлі,  у г.п. Мір.

– Мае бацькі родам з Беларусі. У той час, калі асвойваліся цалінныя землі, яны паехалі ў Казахстан, каб зарабіць грошай, там я і нарадзіўся,  – расказвае Уладзімір Іванавіч. –  Потым лёс распарадзіўся так,  што я трапіў у Цюмень, дзе пазнаёміўся з Нінай,  мы ажаніліся. Жылі   ў пасёлку Туртас. Я працаваў сталяром, а жонка – пекарам, гадавалі дзяцей, трымалі гаспадарку.  У верасні 1992 года  прыехалі  ў Мінск у госці да стрыечнага  брата і проста палюбілі  гэты край. Прыгожая прырода, цудоўны клімат, утульны горад. Адразу адважыліся на пераезд.  Ужо ў студзені я прыехаў у Беларусь спачатку адзін, знайшоў работу, уладкаваўся, а ў маі перавёз сям’ю.  Працаваў цесляром на рэстаўрацыі Мірскага замка, потым у будаўнічай брыгадзе ў г. Стоўбцы.

Да размовы далучылася і гаваркая гаспадыня Ніна Аркадзьеўна, якая  паспяшалася расказаць, што яна і пасля пераезду з Расіі ў Беларусь працягвала займацца любімай справай.  Працавала пекарам спачатку ў пякарні ў пасёлку, а потым у  прадпрымальніка, а праз некаторы час паспрабавала  пачаць сваю справу. Радуе, што  хутка ўдалося пабудаваць дом,  і зараз яна адчувае сябе сапраўднай гаспадыняй. Дзеці ўжо выраслі, знайшлі сябе, стварылі сем’і. А сапраўдная  радасць і гонар  жанчыны – пяцёра ўнукаў і два праўнукі. За  гады жыцця ў Беларусі  прызвычаіліся і палюбілі беларускія традыцыі.

–        Увогуле, культура і традыцыі беларускага і расійскага народаў пераплятаюцца. Магчыма, таму што нарадзілася я яшчэ пры СССР, і ўсе нашы народы я бачу чымсьці цэласным і непарыўным, а таму лічу Радзімай як Расію, так і Беларусь.  За той час, што жыву ў г.п. Мір,  ніколі  не пашкадавала, што калісьці адважыліся на пераезд. Ніякіх складанасцей і непаразумення  ад таго,  што я расіянка, жыву ў іншай краіне, ніколі не было, –  прызнаецца Ніна Аркадзьеўна і працягвае: – Я люблю працаваць на зямлі, у Беларусі ад гэтага атрымліваеш сапраўдную асалоду: вельмі лагодны клімат і камары не кусаюць.  Мы заўсёды садзім агарод, хочам,  каб на стале  была свежая  гародніна, вырашчаная сваімі рукамі.  Каля хаты ў нас шмат кветак,  ёсць  і свой сад. Раней трымалі вялікую гаспадарку, а зараз засталіся толькі куры. Люблю, каб усюды быў парадак:  і ў хаце, і на падворку.

Вось так Беларусь стала для  сям’і  Круцько другой Радзімай. Менавіта тут атрымалі сужэнцы магчымасць далей займацца любімай справай, пасадзілі сад, а ў 2022 годзе  прынялі грамадзянства  Рэспублікі Беларусь, але ў далёкіх успамінах па-ранейшаму  –  шчаслівае жыццё ў Сібіры.

Кацярына КУКАНАВА

Фота аўтара