Судьба Кореличского льнозавода стала их судьбой. Фёдор Жук и его сын Евгений плечом к плечу и на работе, и дома

У нашым сучасным свеце, насычаным мітуснёй, спешкай, інфармацыяй, крызісамі, ёсць людзі, пра якіх мы заўсёды гаворым з гонарам. Яны працаўнікі, якія жывуць па сумленні, не здзяйсняюць вялікіх подзвігаў, не пакараюць космас, не выводзяць новых формул і лекаў,  але гэтыя людзі ўсё жыццё працуюць на карысць роднага краю. Менавіта такім чалавекам з’яўляецца дырэктар ААТ “Карэлічы-Лён” Фёдар Жук. Ён адзін з тых, хто сёлета ўдастоены высокага звання “Чалавек года Гродзеншчыны-2023”. Мужчына прызнаецца, што навіна была прыемнай і нечаканай, і лічыць, што такое ганаровае званне – гэта  заслуга  ўсяго калектыву.

Фёдар Мікалаевіч нарадзіўся ў вёсцы Загор’е, што на Карэліччыне, у простай сялянскай сям’і. Маці ўсё жыццё працавала ў паляводстве, а бацька быў пастухом. З ранняга дзяцінства дапамагаў па гаспадарцы: працаваў на агародзе, даглядаў жывёлу, прыбіраў у хаце, бо разумеў, што ён адзіны памочнік у бацькоў. Яшчэ падчас вучобы ў школе цікавіўся біялогіяй і хіміяй.  Калі атрымаў атэстат, цвёрда быў упэўнены, што сваё жыццё звяжа толькі з вёскай.

– Ніколі не прыцягваў горад: там безупынны рух,  людна, а вёска, яна бліжэй да зямлі,  тут  чыстае паветра, прырода, свабода перамяшчэння, цішыня  – хоць і аднастайнае, часам  цяжкае, але ціхае, мернае жыццё, – адзначае суразмоўца і працягвае: – Вагаўся падчас выбару спецыяльнасці. Цяжка было вырашыць, што бліжэй: механіка ці агранамія. Як ні неверагодна гучыць, але дапамог зрабіць выбар  сон, у якім я ўбачыў  вясновы квітнеючы  сад. Як у народзе кажуць, “сон у руку”:   я стаў студэнтам Горацкай сельгаспадарчай акадэміі,  дзе набыў спецыяльнасць аграхіміка.  Вучыўся па накіраванні ад калгаса “Чарняхоўскі”, а ў 1993 годзе пачаў сваю працоўную дзейнасць у роднай гаспадарцы. Першым сваім настаўнікам заўсёды лічыў Анатолія Сямёнавіча Палуяна. Вельмі важна, калі побач з маладым спецыялістам –  такі граматны прафесіянал справы. Менавіта ён дапамог засвоіць і заўсёды прытрымлівацца  такога дэвізу: “Быць і бачыць – і толькі потым прымаць рашэнне”.

Падымаючыся па прыступках  кар’ернай  лесвіцы,    Фёдар Мікалаевіч працаваў і памочнікам  загадчыка ўчастка, і загадчыкам  участка, каля пяці гадоў  займаў пасаду  намесніка старшыні калгаса “Чарняхоўскі”.  Быў у жыцці і такі перыяд, што працаваў кіраўніком гаспадаркі ў Стаўбцоўскім раёне,  але родная Карэліччына  не адпусціла. У 2010 годзе прыйшоў на  ААТ “Карэлічы-Лён”, быў аграномам, потым  намеснікам дырэктара, а пасля дзесяці гадоў працы на прадпрыемстве ўзначаліў яго. Сёння льнозавод –  знакавая вытворчасць не толькі для раёна, але і для Гродзеншчыны, і ўвогуле  для рэспублікі.

– За першы квартал бягучага года нам удалося выканаць 40% гадавога дзяржзаказу па пастаўках доўгага  льновалакна і 37% кароткага. Аб’ём экспарту валакна склаў 166% да аналагічнага перыяду мінулага года, – дзеліцца дырэктар прадпрыемства. – Нічога звыш  не робім,  мы адказна працуем. Тое, чаго ўдалося дасягнуць нашаму прадпрыемству за апошні час, гэта вынік працы ўсяго калектыву. Вельмі важна, калі чалавек  атрымлівае  не толькі матэрыяльнае, але і маральнае  задавальненне ад таго, чым займаецца.  У цяперашні час першачарговая наша задача – захаваць пазіцыі,  і мы шмат робім для гэтага. Чалавек заўсёды павінен быць забяспечаны працай, а для гэтага неабходна сыравіна.

– Фёдар Мікалаевіч, ці знаходзіце Вы падтрымку ва ўсіх сваіх пачынаннях у сям’і?

– Так, мой дом – мая крэпасць. Год нараджэння сям’і,  як і першы год працы, супадаюць – 1993. Абранніцай стала сціплая Таццяна, настаўніца пачатковых класаў. Родам яна з г.п. Мір. Пазнаёміліся ў сябра на вяселлі. Вельмі ж прыгожа яна спявала. Гэты крок лічу адным з самых удалых у жыцці. Яна і надзея,  і падтрымка ва ўсіх пачынаннях. Мы выгадавалі цудоўнага сына Яўгенія, які пайшоў па маіх стапах і вывучыўся на агранома. Цяпер працуе побач са мной, на льнозаводзе.

– Пакуль тата аглядаў палі, я  наведваў “жывыя ўрокі”, – сцвярджае  сын Яўгеній. – Гэта такі прыём, калі   любоў да працы на зямлі і павага  да людзей выхоўваюць з дзяцінства. Дзякуючы яму,  я абраў напрамак агранаміі.  У 2012 годзе перада мной стаяў багаты выбар устаноў адукацыі па гэтым профілі, але мне хацелася скончыць менавіта  тую, у якой вучыўся бацька. Я стаў студэнтам Горацкай  сельскагаспадарчай акадэміі. Вучыцца было цікава. Сваю працоўную дзейнасць пачынаў у Пухавіцкім раёне Брэсцкай вобласці  ў ААТ “Жураўлінае”. Гэта адна з лепшых гаспадарак вобласці. Мне хацелася набрацца вопыту, працаваў аграномам-садаводам. Пасля адпрацоўкі вырашыў вярнуцца на радзіму.  З 2019 года працую аграномам на ААТ “Карэлічы-Лён”. Спачатку было страшна, таму што лён — гэта не яблык, асаблівага падыходу патрабуе. Але, дзякуючы парадам бацькі,  яго намесніка   Андрэя Комара, асабістым намаганням,  у мяне ўсё атрымліваецца. Для мяне Фёдар Мікалаевіч не проста  дырэктар і бацька, а сапраўдны сябар, які заўсёды гатовы прыйсці на дапамогу,  даць слушную параду і падзяліцца сваім вопытам.

Бацька і сын,  як васілёк і рамонак, уплятаюцца ў яркі вянок,  адчуваючы ўпэўненае плячо адзін аднаго,   яны  разам займаюцца адной справай  і іх  аб’ядноўвае адно – любоў да свайго, роднага, любоў да зямлі.

 Кацярына КУКАНАВА

Фота аўтара