Известный белорусский поэт и журналист Константин Киреенко в 1944 году принимал участие в освобождении Турца

12 снежня 2018 года нашаму вядомаму беларускаму паэту, перакладчыку, журналісту Канстанціну Ціханавічу Кірэенку споўнілася сто гадоў. На жаль, ён не дажыў да нашых дзён, калі адзначаюцца юбілеі з Дня Перамогі, вызвалення нашай  мясцовасці ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Ён, Канстанцін Кірэенка, разам са сваімі сябрамі-карэспандэнтамі прымалі актыўны ўдзел у вызваленні нашай мясцовасці, у прыватнасці, мястэчка Турэц.

У чэрвені 1944 года на суткі ў Турцы прыпынілася шмат ваенных. Яны частавалі нас хлебам, кансервамі. Мы толькі што вярнуліся з-пад Лыкавіч, дзе хаваліся ад ворага. З дапамогай карэспандэнтаў мы перасяліліся на Паштовую вуліцу ў палову яўрэйскага дома. Тут адбылося знаёмства Канстанціна Кірэенкі з маёй стрыечнай сястрой Лідай. Быў вечар, зацішша ад стрэлаў. Цёмныя хмары зацягнулі неба. Карэспандэнты збіраліся наведаць кіно ў памяшканні сінагогі, на Ярэміцкай вуліцы, нават мяне запрашалі. На той час мне было амаль дзевяць гадоў, брату — два.

Назаўтра ваенныя пакінулі Турэц, але знаёмства Канстанціна Ціханавіча Кірэенкі з маёй сястрой прадаўжалася. Ён часта прысылаў пісьмы, у якіх былі вершы, франтавыя падзеі. А калі скончылася вайна, папрасіў рукі сястры і забраў Лідачку ў Мінск.

Нават ужо будучы вядомым беларускім паэтам, ён часта наведваўся ў нашы мясціны. Любіў парыбачыць на Нёмане, які яму нагадваў раку дзяцінства Сож. Для нас, дзяцей вайны, якія вучыліся ў сталіцы ці працавалі, яго кватэра па вуліцы Пуліхава была роднай.

Вершы, паэмы паэта вывучаліся ў школе. Многія пакладзены на музыку, і гучаць як сапраўдныя мелодыі. «Пах чабаровы…» не толькі лёгка пяецца, але кожны радок радуе душу, прыдае бадзёрасць.

Радзіма для яго — родная маці, якую ён горача любіў. Сваёй маці прысвяціў шматлікія вершы і паэмы.

Прайшоўшы цяжкія вёрсты вайны, адчуваючы вялікую адказнасць за выхаванне будучага пакалення і звяртаючыся да моладзі, піша:

Ці ведаеш ты, ад каго і

                          для каго,

Пастаўлены помнік ля

               дома твайго?..

Якімі шляхамі прыйшлі

                      ў твае дні

Лагоднае сонца і спеў

                           цішыні?

Абараняць свой край і паважаць яго людзей — найвышэйшы абавязак чалавека-грамадзяніна. Мы, сучаснікі вялікіх гістарычных падзей, якія закранулі наша сэрца і назаўсёды засталіся ў нашай памяці, ганарымся абаронцамі нашай Радзімы і ўдзячны, што ў вызваленні нашай мясцовасці прымаў удзел Канстанцін Ціханавіч Кірэенка, паэт-воін, грамадзянін, сапраўдны чалавек.

 

Даведка “Полымя”

Кастусь Кірэенка (Канстанцін Ціханавіч) — беларускі паэт, перакладчык, журналіст і рэдактар.

Скончыў Гомельскі педагагічны інстытут у 1940 годзе. Пасля некалькіх месяцаў працы ў школе быў прызваны ў Савецкую Армію. Падчас Вялікай Айчыннай вайны — вежавы стралок танка, потым карэспандэнт армейскай газеты на Заходнім і 2-м Беларускім франтах. Пасля дэмабілізацыі працаваў у часопісах «Беларусь» (1945-1962), галоўным рэдактарам часопісаў «Бярозка» (1962-1972) і «Полымя» (1972-1986). У 1980-1984 гадах з’яўляўся дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР.

Друкаваўся з 1939 года. Аўтар зборнікаў паэзіі «Ранак ідзе» (1945), «Пасля навальніцы» (1947), «Мая рэспубліка» (1949), «Маякі» (1952), «Родны свет» (1952), «Любоў і дружба» (1955), «Светлая хваля» (1959), «Антонавы грахі» (вершаваныя фельетоны, 1960), «Слаўся, юнацтва» і многіх іншых.

Таісія САБАЛЕЎСКАЯ (БАЛАБАНОВІЧ),
агр. Турэц