Жительница Кореличского района Елена Черкас 20 лет назад переехала из России в Беларусь, которая стала для нее вторым домом
Сярод вясновых свят дата другое красавіка асаблівая. Яна адзначаецца не толькі на дзяржаўным узроўні, але і ў многіх сем’ях Беларусі і Расіі. Лёсы дзвюх краін аб’яднаныя назаўжды. У нас падобныя мовы, роднасная культура, агульная гісторыя. А колькі руска-беларускіх сем’яў! Як нас можна падзяліць?
. 
— Пераязджаць на новае месца жыхарства заўсёды трывожна, а калі гэтае месца яшчэ і ў іншай краіне, то трывожней удвая. У галаве шмат сумненняў і страху ад невядомасці, але галоўнае — усё ўзважыць і рашыцца, — пачынае свой аповед Алена Аляксандраўна. — Мой бацька Аляксандр Іванавіч быў родам з Пухавіч Мінскай вобласці, але доўга жыў і працаваў лётчыкам грамадзянскай авіяцыі ў Архангельску. Заўсёды марыў вярнуцца ў Беларусь, бо недзе ў глыбіні душы цепліліся далёкія ўспаміны аб маленькай радзіме. Калі маці з бацькам выйшлі на пенсію, то вырашылі прыехаць на Радзіму бацькі. Купілі дом у Клецкім раёне. А следам за бацькамі прыехалі і мы. Спачатку на адважны крок рашылася сястра, якая зараз жыве ў Мінску, а потым і я з мужам Уладзімірам і сынам Арсеніем.
У 2004 годзе Чэркасы прыехалі ў Мір, купілі ў гарпасёлку цудоўны вялікі дом, дабудавалі, зрабілі ўсё на свой густ.
— У нас від на жыхарства, грамадзянства атрымліваць не сталі, — патлумачыла суразмоўца. — Мы бясплатна карыстаемся сацыяльнай сферай, нават у выбарах можам удзельнічаць.
Жанчына ўвесь час працавала настаўнікам па класе “фартэпіяна” ў Мірскай дзіцячай школе мастацтваў. Муж Уладзімір займаўся рамесніцкай справай, ствараў керамічныя вырабы, не так даўно яго не стала. Сын Арсеній, паспяхова скончыўшы школу, паступіў у Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт інфарматыкі і радыёэлектронікі. Зараз жыве і працуе ў г. Мінску, стварыў сям’ю. Яго жонка Ксенія – беларуска, вельмі лагодная і сапраўдная гаспадыня.
На пытанне, ці хочацца назад у Расію, Алена Аляксандраўна адказала: калі была маладзейшая, не было калі думаць пра гэта, а зараз крыху і цягне: настальгія, усё ж такі там пражыта вялікая частка жыцця.
– Людзі адпачываць едуць у цёплыя краіны, а я ў Расію. Вядома, з’ездзіць трэба, тым больш, там засталіся родныя, – гаворыць Алена Аляксандраўна і дадае: – Але ўсё ж рада таму, што воляю лёсу апынулася ў Беларусі. Шчаслівая, што родным стаў менавіта Мір. Тут жыццё цячэ мерна, людзі добрыя, усе адзін аднаго ведаюць. Мы з мужам марылі пра сям’ю, дзяцей, дом – усё спраўдзілася. Галоўнае цяпер, каб усе былі здаровыя і каб у Беларусі заўсёды панаваў мір!
Кацярына КУКАНАВА
Фота аўтара
